DE TALISMAN.
RICHARD LEEUWENHART IN PALESTINA.
[5]
DE TALISMAN OF RICHARD LEEUWENHART.
HOOFDSTUK I.
Naar ’t barre oord.
Vertrok dit paar, gewapend als ’t behoort.
Het Paradijs herwonnen.
De brandende zon van Syrië had haar hoogstenstand aan den horizon nog niet bereikt, toen een ridder van het roodekruis, die zijn ver afgelegen, noordelijk vaderland verlaten, en zichbij het leger der kruisvaarders in Palestina gevoegd had, langzaam dezandwoestijn doortrok, in de nabijheid der Doode Zee, of zooals men zenoemt, het Asphalt meer, waar de wateren van de Jordaan zich in eenebinnenzee storten, wier water niet wegstroomt.
De bedevaartganger in zijn krijgsmansgewaad was in den vroegenmorgen over steenbrokken en langs afgronden gekomen, en na dierotsachtige en gevaarlijke wegen getrotseerd te hebben, had hij degroote vlakte bereikt, waar de verdorven steden in ouden tijd door derechtstreeksche en vreeselijke wraak van den Almachtige warenverwoest.
Vermoeienis, dorst en de gevaren van zijn weg had de reiziger daarvergeten, toen hij aan de vreeselijke gebeurtenis dacht, waardoor deschoone vruchtbare vallei van Siddim, die zoo overvloedig van water wasvoorzien, als de tuin des Heeren, tot eene woestenij was gemaakt, eenesteenachtige vlakte, tot eeuwige onvruchtbaarheid gedoemd.
Hij maakte het teeken des kruises, toen hij die sombere watervlaktevóór zich zag, wier kleur en hoedanigheid verschilde vandie van elk ander meer, en hij sidderde bij de gedachte, dat op denbodem van dit stilstaande water eenmaal bloeiende steden zichverhieven, wier graf gedolven was door het onweder uit den hemel of deuitbarsting van een onderaardschen vulkaan en waarvan nu de[6]overblijfselen verborgen waren door deze zee, inwier wateren geen visch meer leeft, wier spiegel geen vaartuig meerdraagt