in het jaar MCMXVII te Amsterdam
te Amsterdam op het Damrak 88
[1]
Hoofdstuk I.
Hoe de Vriendenkring der Bohème tot standkwam.
Ziehier hoe het toeval, dat de ongeloovige scepticiden zaakwaarnemer van onzen Lieven Heer noemen, op een goeden dag deindividuen met elkaar in aanraking bracht, die in hun broederlijkesamenhoorigheid later den vriendenkring zouden vormen, samengesteld uitdat deel der Bohème, hetwelk de schrijver van dit boek getrachtheeft aan het publiek te doen leeren kennen.
Op een goeden morgen (het was 8 April) werd Alexandre Schaunard, dietwee vrije kunsten, n. l. de schilderkunst en de muziek, beoefende,plotseling gewekt door het wijsje, dat een haan uit de buurt, dien hijals wekker gebruikte, hem toezong.
„Allemachtig!” riep Schaunard uit, „mijn gevederdewekker loopt voor; het kan nog onmogelijk vandaag zijn.”
Terwijl hij dit zeide, sprong hij vlug uit een meubelstuk, dat hijna heel veel moeite en inspanning uitgedacht had, en dat ’snachts de rol van bed speelde—en niet om er wat van te zeggen,maar het speelde die vrij slecht—, terwijl het overdag die vanalle andere meubels vervulde, welke ten gevolge van de strenge koude,die den vorigen winter geheerscht had, door afwezigheid schitterden:een soort Jan-draag-an-meubel dus, zooals men ziet.
Om zich tegen den snijdenden kouden morgenwind te beschermen, schootSchaunard inderhaast een rose zijden [2]en met sterretjes en loovertjesbezaaiden rok aan, dien hij als kamerjapon gebruikte. Dit klatergoudwas op een bal-masqué-nacht bij den artist achtergelaten dooreen Pierrette, die zoo dom geweest was zich te laten vangen door debedriegelijke beloften van Schaunard, die, vermomd als markies deMondor, in zijn zakken den verleidelijken klank had laten rinkelen vaneen dozijntje daalders, nagemaakt geld, uit een stuk metaal door eenuitslagmachine gesneden, en uit de accessoires van een schouwburggeleend.
Na zich in zijn kamertoilet gestoken te hebben, zette hij het raamen het luik open. Als een lichtpijl drong plotseling een zonnestraal inde kamer door, die hem dwong zijn oogen, welke nog vol slaap zaten,