EDRIK, DE NOORMAN.
I
In een vruchtbaardal met een weelderigen plantengroei, welke een zonderlingetegenstelling vormde met de dorheid in ’t rond, stond tegen heteinde van de tiende eeuw een groot huis, dat met zijn hal en talrijkebijgebouwen in dit afgelegen gedeelte van IJsland aan eene Noorweegschewoning deed denken.
De geopende deuren van het huis toonden dat Noorsche gastvrijheideen der deugden van den eigenaar was, terwijl de grootte enuitgestrektheid der bijgebouwen hem als een vermogend man dedenkennen.
Maar de herleving van den plantengroei na den langen IJslandschenwinter was niet het eenige bewijs van leven in Groendal, want uit eender zijgebouwen stormde plotseling een [2]half dozijn jongens. Zijliepen zoo snel zij konden naar een breede, snel stroomende rivier,welke nu door smeltend sneeuw en ijs gevoed, het grootste gedeelte vanhet jaar echter slechts een beekje was.
De wedloop was echter met te veel vuur begonnen. Spoedig bleef eender kleinere jongens, een knaap van ongeveer tien jaar, een heel eindachter.
„Kom, Edrik! vooruit, jongen! Wat, kan je al niet meervoort?”
„Ja, maar ik ben buiten adem,” was het antwoord.
De anderen lachten, doch wachtten goedhartig tot Edrik hen hadingehaald en wandelden toen meer bedaard verder naar de rivier.
„Hoe mooi!” zeide Osrik, een dertienjarige knaap, die deoudste van het troepje was, „zie eens hoe het water zichvoortspoedt als een strijdros, dat te lang in den stal heeft gestaan enzich verheugt in zijn vrijheid.”
„Ja,” zei Olef, een elfjarige knaap, „en evenalseen krijgsros zijn manen schudt, werpt het water het schuim van zichaf.”
„Kijkt liever eens naar onze boot. Zij ligt klaar om af testeken. Er ligt geen sneeuw meer op de planken.”
Alle