Bij het huiswaarts keeren was de terugweg langsden oever van het meer zoo door rijtuigen versperd, dat de kalesstapvoets moest rijden. Eén oogenblik ontstond er zoo’nopstopping, dat zij zelfs moest stilhouden.

De zon ging onder in een heldergrijze Octoberlucht, dieaan den horizon smalle wolkenstrepen vertoonde. Een laatste straal, diedoor het houtgewas om den waterval in de verte doordrong, gleed overden rijweg en hulde de lange reeks van stilstaande rijtuigen in eenbleeken, rossen gloed.

De goudgele glans, de lichtschakeeringen die de wielenuitstraalden, schenen zich vastgezet te hebben op het stroogele lofwerkvan de kales, wier donkerblauwe paneelen hoekjes van het omringendelandschap weerkaatsten. En hooger, in het volle rosse licht dat hen vanachteren bescheen en de koperen knoopen van hun omgevouwen, van den bokafhangende overjas deed blinken, zaten de koetsier en de palfrenier, inhun donkerblauwe livrei, hun stopverfkleurige broek en zwart en geelgestreepte vest, stijf, deftig en geduldig, als lakeien van goedenhuize die zich door een opstopping van rijtuigen niet uit hun humeurlaten brengen. Hun hoed, die met een zwarte kokarde versierd was, gafhun een zeer deftig voorkomen. Alleen de paarden, een prachtig bruinspan, snoven van ongeduld.

—Kijk, zei Maxime, daar zit Laure d’Aurignyin die coupé.... Zie toch eens, Renée!

Renée richtte zich even op en keek door haarhalfgesloten oogleden, met die aardige uitdrukking die haarbijziendheid haar gaf.

—Ik dacht dat ze er van door was, zei zij,.... zeheeft haar haren weer anders geverfd, nietwaar?

—Ja, zei Maxime lachend, haar nieuwe minnaar heefteen hekel aan rood. [2]

Voorover

BU KİTABI OKUMAK İÇİN ÜYE OLUN VEYA GİRİŞ YAPIN!

Sitemize Üyelik ÜCRETSİZDİR!