VERTELLINGEN.
PIM.
Pim was op een nieuwe, prettige school gekomen;een heel prettige school was het, zei Pim, als je er hem naarvroeg.
Betje, ’t dagmeisje, moest hem daaromaltijd tot over de rails brengen.
Moeder, die de school voor Pim had uitgezocht, vond’t ook; alleen jammer was ’t, dat die school zoo’neind buiten de eigenlijke stad lag en je het spoor moest oversteken omer te komen. Voor groote jongens was dat niet zoo erg, maar Pim was nogmaar zoo’n klein ventje! Betje, ’t dagmeisje, moest hemdaarom altijd tot over de rails brengen, waar hij geen kwaad meer kon.Als Betje dan thuis kwam, deed ze verhalen over de onvoorzichtigheidvan sommige jongens: ze kropen onder de afsluitbomen door, als erlocomotieven rangeerden, en liepen nog over, als de trein in zicht was.Pim wou nooit hebben, dat Betje een stapje verder meeging dan tot netover de rails, dat vond hij zoo kinderachtig staan, en als Betj