Twee groote steden in Brazilië.
I.—Rio de Janeiro: de baai, de douane, de stad, de Oevidorstraat, de handel, de voorsteden.—De naijver tusschen Rio en BuenosAires.—De Braziliaan, zijn karakter.—Het braziliaansche huis; de keuken, de koffie.—Het leger en de marine van Brazilië.—Kolonelsen dokters; decoraties en goudgalon.—Het onderwijs in Brazilië: de scholen, kosteloosheid van het onderwijs.—Het tooneel,de pers, het gouvernement.—De Braziliaan in Europa.
Hoekje aan de baai van Rio de Janeiro.
Men weet ten onzent te weinig van Brazilië, dat nochtans even groot is als Europa en dat zeventienmaal zoo groot is als Frankrijk.Het heeft een hoofdstad van een millioen inwoners, Rio de Janeiro, en vele steden van honderd tot driehonderd duizend zielen,zooals Sao-Paulo, Bahia, Pernambuco, Porto Allegre, enz. De ontwikkeling gaat er zoo snel, dat steden als Manaos aan den Amazonenstroom,die voor vijftien jaren nog niet meer dan gehuchten waren, thans bij de honderd duizend inwoners tellen. Allen, die van Braziliëwat studie hebben gemaakt, voorspellen het land een groote toekomst, roemen de uitgebreide hulpmiddelen, die vrijelijk wordenopengesteld voor de europeesche werkzaamheid, en de onberekenbare rijkdommen van den wonderbaarlijk vruchtbaren grond.
Hoe de negerinnen haar parapluie dragen.
Een feit, dat wel het eerst mag worden aangetoond is de bijna totale verdwijning van de gele koorts, die vroeger zoo goedals altijd in Brazilië woedde en er de landverhuizers uit den vreemde van vestiging terughield. Nu komen niet meer die vreeselijkeepidemieën voor, die plaatsen van 60.000 inwoners als Campinas in doode steden veranderden. Rio is thans niet meer een “moordendestad”, en Santos heeft opgehouden het “kerkhof van Brazilië” te wezen. Door de volhardende pogingen van verstandige gemeentebesturenzijn de moerassen, die de plaag bestendigden, omdat ze kweekplaatsen waren van het kwaad, gedempt, en de muskieten, die hetgevaar verspreidden, zijn uitgeroeid.
Er gaan te weinig Franschen naar Brazilië, en wat wij nalaten, dat beginnen de Duitschers met ijver te doen. Door hun regeeringaangemoedigd, verschijnen ze in grooten getale in de zuidelijke provincies van Brazilië, Rio Grande en vooral Sante Catharine.Die [378]laatste provincie is een echte duitsche kolonie, waar men haast geen andere Brazilianen aantreft dan ambtenaren. Alles iser duitsch, de hotels, de banken, de winkels, de scholen, en tot de namen der steden toe, waarvan er een Blumenau heet. Integenstelling met den Franschman, die er slechts aan denkt, naar Frankrijk terug te keeren, als hij “binnen” is, vestigt deDuitscher zich in het buitenland zonder plan van terugkeeren; hij brengt zijn gewoonten en gebruiken mee en spoedig heefthij zijn oude vaderland vergeten, om zich één te voelen met het nieuwe. Het getal Brazilianen van duitsche afkomst bedraagttegenwoordig 350.000.
De bevolking van Brazilië, die geregeld is toegenomen door de toestrooming uit het oude